کد مطلب:28186 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:147
أدِقّوا أقلامَكُم، و قارِبوا بَینَ سُطورِكُم، وَاحذِفوا عَنّی فُضولَكُم وَاقصِدوا قَصدَ المَعانی وإیّاكُم وَالإكثارَ، فَإِنَّ أموالَ المُسلِمینَ لا تَحتَمِلُ الإضرارَ.[1]. قلم هایتان را تیز كنید و سطرها را به هم نزدیك سازید. [ در نگارش] برای من، زیادی ها را حذف كنید و به معنا بنگرید، و بپرهیزید از زیاده نویسی؛ چرا كه بیت المال مسلمانان، زیان را بر نمی تابد. روشن است كه كارگزارْ چون این همه دقّت را در نگارش نامه ای بشنود، دیگر از اموال عمومی، سفره های آن چنانی نمی آراید، بر مَركب های آن چنانی سوار نمی شود و در جهت آسایش هرچه بیشتر خویش نمی كوشد. صرفه جویی شخصی امام در مصرف بیت المال نیز بسی شگفت انگیز است. او حاضر نبود حتی برای پاسخگویی به كسانی كه برای كار شخصی در شب به او مراجعه می كردند، از نور چراغی كه به درآمدهای عمومی تعلّق داشت، استفاده كند. داستان تأمّل برانگیز و عبرت آموز طلحه و زبیر كه در هنگام رسیدگی حضرت به امور بیت المال، برای بازگویی مسائل شخصی خدمت علی علیه السلام رسیدند و ایشان، چراغ بیت المال را خاموش كرد و فرمود تا از خانه اش چراغی دیگر بیاورند و حاضر نشد حتی دقایقی از پرتو نور چراغی كه از درآمدهای عمومی بود، برای مسائل شخصی بهره گیرد، در همین راستاست.[2].
بر پایه آنچه گذشت، سیاست امام در مصرف اموال عمومی و چگونگی بهره گیری كارگزاران از آن و چه سانی هزینه كردن بیت المال، فوق العاده جالب و آموزنده است. امام برای این كه كارگزاران را به نهایت صرفه جویی از درآمدهای عمومی توجّه دهد و آنان را به جلوگیری از اسراف وا دارد، در بخش نامه ای از آنان خواست تا حتی در نوشتن نامه به او صرفه جویی كنند و چنین تأكید كرد: